من الان که این پست رو می نویسم 23 سالم هست و سنم آنقدر زیاد نیست که بخواهم نظرات زیادی راجع به زندگی کردن بدم و به بقیه افراد آموزشی بدم و حتی شاید خیلی از طرز فکر هایم هم اشتباه باشه، پس فقط من افکارم و نظراتم رو می نویسم و دوست دارم که نظرات شما رو، چه مخالف و چه موافق، بشنوم:

کمک خواستن راه حل خوبی نیست: هیچ کس اندازه خودتون به خودتون به شما اهمیت نمی ده، هیچ کس دقیقاٌ مثل شما فکر نمی کنه، کمک خواستن معمولاٌ فقط اطلاعات اضافی به دیگران می ده که بعداٌ بتواننن از اون اطلاعات سواستفاده کنن و برای شما مزاحمت درست کنن، این رو من خودم بار ها تجربه کردم.

هیچ وقت در زندگی رو کسی حساب نکنین: هیچ کس، حتی نزدیک ترین دوست، فامیل، شریک یا پدر و مادر، هر کدوم از آنها بالاخره یک بار شما رو در بدترین موقعیت خواسته یا نا خواسته تنها خواهند گذاشت، پس از ابتدا زندگیتون را بر این حساب که تنها هستید برنامه ریزی کنید، خوب چه اتفاقی می افته؟ تو این وضعیت اگه از طرف اون آدمها کمکی برسه زندگیتون بهتر می شه، اما اگه شما رو تنها گذاشتند هم هیچ مشکلی پیش نمی آد چون شما از ابتدا برای این وضع برنامه ریزی کرده بودین.

کاری که همه انجام می دن همیشه درست نیست: حتی اگه 99% افراد هم کاری رو انجام می دن باز هم معنیش این نیست که این کار درسته، قبل از انجام هر کاری خودتون هم راجع به اون کار فکر کنین.

هرگز از هیچ کس توقع هیچ چیزی نداشته باشین: بله! هرگز! فرقی نمی کنه چی، چه روحی چه مادی، چون باعث خراب شدن دوستی ها می شه و برای شما هم مشکل ساز، پس دوستان و خانواده رو برای همینی که هستن دوست داشته باشین نه برای کار هایی که برای شما می کنن، اینطوری شما همیشه آنها رو دوست دارین و احساس تنهایی نمی کنین، درسته که این ممکنه یک دوستی واقعی نباشه اما به هر حال بهتر از تنهایی و یا اختلاف های دائمی داشتن هست.

به دوستانتون اجازه قول دادن ندین: خیلی موقع ها افراد قول هایی رو که دادن راحت فراموش می کنن و باعث آزارتون می شن، پس از اول اجازه قول دادن به اونها ندین!

هیچوقت به هیچ کدام از دوستانتون 100% اعتماد نکنید: شاید 2 رو باشن… مهم نیست چقدر قشنگ حرف می زنن، مهم نیست چه وعده هایی می دن یا چه مدت آنها را می شناسین، راحت حرف های آنها را باور نکنین، برای اینکه وقتی روی دیگر آنها را دیدین دچار مشکل نشین هیچ وقت به هیچ کدام از آنها بیش از حد نزدیک نشوین.

به افراد کمک کنید که شما را بفهمند، شاید به اندازه کافی با هوش نباشند: خودخواه نباشید، متکبر نباشید، گستاخ نباشید، اما گاهی ویژگی های خوب خودتون رو هم به افراد یاد آوری کنین!

به مردم کمک کنید، اما نه طوری که وظیفه شما به نظر برسد: همیشه و هر زمان که توانستید به مردم کمک کنید، اما نه طوری که وظیفه شما به نظر برسد، وقتی شما به شخص مقابل بفهمونین که این کار یک لطف بود نه انجام وظیفه، هم خودتون راحت تر هستید هم اینکه شخص مقابل حس بهتری داره چون معمولاٌ وقتی به یک نفر لطفی بشه بیشتر لذت می بری تا اینکه کسی فقط وظیفش رو انجام بده.

وقتتون رو هدر ندین، بعضی ها هرگز نمی فهند: بعضی افراد غیر قابل تغییر هستند، پس از دست آنها عصبانی نشوید، شاید واقعاٌ مشکل پزشکی دارند.

دین، سیاست، اتلاف وقت: بله، هر دوی آنها اتلاف وقت است، پیروی از هر دینی فقط اتلاف وقت هست و محدودیت های بی معنی، این چیزی هست که من قبول دارم: “دروغ نگفتن، دزدی نکردن، مهربان بودن، احترام به انسانیت، تنبلی نکردن” و درباره سیاست هم سیاست چیزیست که ما دیگر کاری برای آن نمی تونیم بکنبم و از دنبال کردن آن تنها چیزی که به دست میاریم افسردگی هست، پس اگه سیاست محل زندگیتو دوست نداری، جا به جا شو!

فکر کنم فعلاٌ کافیه، شما چی فکر می کنین؟